Przyszło mi na myśl ciekawe porównanie. Człowiek jako zwierzę. I to nie jako byle jakie zwierzę, ale jako najgroźniejszy z drapieżników.
Ludzie także należą do biologicznego łańcucha. Jesteśmy ssakami, tak jak niedźwiedź, żyrafa, pies czy lew. Od zwierząt różni nas jednak to, że one mają instynkt a my mamy rozum i co więcej, dane nam jest umieć z niego korzystać. Dlaczego więc, czasem w amoku zdarzeń budzą się w nas nieludzkie, zwierzęce odruchy? Dlaczego zapominamy, że jesteśmy ludźmi? Dlaczego, czasem po trupach, dążymy do celu, zdobycia władzy i pieniędzy? Dlaczego dajemy się opanować takim żądzom jak pieniądze, uzależnienia? Zachowujemy się jak sępy przy padlinie - byle się najeść, egoistycznie patrzymy tylko na czubek własnego nosa. MY, czyli ludzie. Nie liczy się nikt dookoła tylko JA i MÓJ idealny świat oparty na pustych namiętnościach. Co dadzą nam pieniądze, dobra posada w pracy, najlepsze oceny w szkole i zakichany pasek na świadectwie, który jest tak właściwie tylko paskiem, a nie zawsze odzwierciedleniem naszej wiedzy, kiedy zaginie w nas człowieczeństwo i staniemy się hienami - rządnymi krwi padlinożercami, bez przyjaciół, rodziny. Głupim samotnym zwierzakiem. Otoczymy się stadem innych wrednych hien, które z pazurami będą rzucać się na nasze interesy. My sami przeciwko całemu stadu wygłodniałych bestii, które polują na nasze bezsensowne "szczęście". Nie ma się co łudzić - pojedyncza jednostka nie ma szans na wygraną. I wtedy zostajesz sam. Tracisz sens życia i nagle dostrzegasz, że masz tylko swoją szmatławą samotność, na którą tak długo pracowałeś.
Taki lew czy inny zwierzak polujący na swoje pożywienie przy ludziach jest słodką przytulanką. Każdy człowiek, którego owładnęła mania posiadania i sławy jest najgorszym drapieżnikiem. Aby powiększyć swoje ego, poluje na nasze szczęście, o które tak bardzo walczymy.
Czy warto zgubić człowieczeństwo i stać się dziką bestią, aby móc pokazać, że jestem ważny i umiem sobie razić w życiu?
"Popełnił zbrodnię: zabił człowieka! W sobie." - Lec, proszę państwa.
Pozdrawiam, Kleo.
+ spotykam się z pierwszymi miłymi słowami na temat bloga. niezwykle to miłe ;) dziękuję wszystkim Wspierającym.
